در Rockaways، صداها خواستار رویکردی منسجم تر برای طراحی انعطاف پذیری هستند

حدود یک ساعت طول می کشد تا از مرکز شهر منهتن به شبه جزیره Rockaway برسید. یک قطار به Far Rockaway، یک قطار به شاتل که شما را مستقیماً به ساحل می‌برد و کشتی Rockaway Rocket Ferry وجود دارد. مهم نیست که چگونه می‌خواهید برسید، بازوی 11 مایلی دشت به کیلومترها بهترین سواحل شهر، آلونک‌های موج‌سواری و مجموعه‌ای از ساختمان‌های مس، متصل است.

اگرچه از نظر منابع و سیاست‌ها برای دهه‌ها نادیده گرفته شده است، معماران و سیاست‌گذاران به طور ی،ان پس از طوفان سندی دوباره متوجه شبه جزیره شده‌اند: مجموعه‌ای از پروژه‌های طراحی با بودجه کلان، اگر تا حد زیادی ناهماهنگ باشند، در امتداد ساحل به وجود آمده‌اند. برخی مسکن‌های مقرون‌به‌صرفه را هدف قرار می‌دهند، مانند Marvel's Rockaway Village. پروژه‌های دیگر بر روی جامعه تمرکز می‌کنند، از جمله طراحی مجدد مسیرهای Rockaway توسط WXY، به سفارش شهر، یا کتابخانه Far Rockaway طراحی شده توسط Snøhetta، بازسازی ساختمان اصلی که در سال 1968 ساخته شد و در پی طوفان کمک‌های بلایایی را فراهم کرد.

اگرچه زیرساخت های شبه جزیره به طور واضح شهری است، اما Rockaways جامعه ای است که توسط آب تعریف شده است، و ،نان شبه جزیره از جمله بیشترین آسیب های شهر بودند. در شمال، جوامع هم مرز با خلیج جامائیکا، و در ج،، کل اقیانوس اطلس قرار دارند. انتهای غربی جزیره احتمالاً پادشاهی بندر نیویورک و خلیج پایین تر بود. بریزی پوینت به‌ویژه طی طوفان سندی و پس از آن، سیل‌های شدیدی را تجربه کرد، 250 خانه ویران شدند و صدها خانه دیگر به شدت آسیب دیدند.

بر اساس پنجمین ارزیابی ملی آب و هوا، سطح آب دریاها تا سال 2100 می تواند شش فوت افزایش یابد، که به این م،ی است که بخش های بزرگی از راکاویز زیر آب خواهد بود. اگرچه بسیاری از پیشرفت‌های جدید در Rockaways نگر،‌های اقلیمی را به رسمیت می‌شناسند، اما به طور مستقیم به یک نگر، آشکار در شبه جزیره ی،ی انعطاف‌پذیری پاسخ نمی‌دهند. این پروژه ها همچنین سطح لازم از رهبری جامعه را برای تجسم مجدد محله هایی که مردم در آن کار و زندگی می کنند، ندارند.

جامعه ریزشبکه

اینجاست که بیل شاخت، استاد سابق دانشگاه سیتی نیویورک که در طراحی ساختمان های ارتجاعی تخصص دارد، وارد میدان می شود. او سالها برای طراحی و اجرای طرحی متمرکز بر انرژی برای Rockaways کار کرد. برای شاخت، هماهنگی کلیدی است و مجموعه پروژه‌های معماری جدید امکان همکاری برای برنامه‌ریزی مسئولانه و ساختن آینده منطقه را ندارند. شاخت پس از شرکت در کنفرانس آسیایی که پس از طوفان سندی در سال 2012 برگزار شد، با گروهی از سازمان های غیرانتفاعی درگیر در شبه جزیره شروع به کار کرد تا «به سادگی کار درست را انجام دهد».

طوفان سندی ممکن است خانه‌ها و خیابان‌ها را ویران کرده باشد، اما ضعف واقعی آن در زیرساخت‌ها بود. آسیب به شبکه برق ،نان را برای هفته ها بدون برق کرد.

در تلاش برای مسلح ، Rockaways به انعطاف‌پذیری بیشتر در برابر طوفان‌های آینده، Schacht در دهه گذشته با تیمی از موسسه زیرساخت شهری دانشگاه نیویورک برای ایجاد یک طرح جامع به نام “Resilient Rockaway United” همکاری کرده است. این طرح عمدتاً مبتنی بر مفهوم ریزشبکه‌های Schacht است: شبکه‌های محلی در مقیاس کوچک که می‌توانند به طور مستقل عمل کنند و به یک محله اجازه می‌دهند در صورت قطع برق، برق را حفظ کنند. سایت های پیشنهادی از منابع کم کربن مانند توربین های بادی و پنل های خورشیدی تغذیه خواهند شد.

انتهای شمالی خیابان 108، جایی که کشتی مسافران را خارج می‌کند، به ،وان «نقطه تکیه‌گاه برنامه‌ریزی محله با کاربری مختلط در سراسر شبه جزیره» خواهد بود و قرار است به اولین مکان برای یکی از پنج ایستگاه شبکه برقی تبدیل شود. طرح، در انتهای شرقی در سنت جان اسقفی خاتمه می یابد. Schacht یک «جامعه کاملاً پایدار با کاربری مختلط»، شامل مسکن و فضای تجاری مقرون به صرفه، که همگی با انرژی پایدار تامین می‌شوند، پیش‌بینی می‌کند. آیا همه چیز برای واقعی بودن خیلی خوب است؟

به دلیل شکل منحصر به فرد شبه جزیره Rockaways، این شبه جزیره ممکن است یک کاندید ایده آل برای آزمایش در برنامه ریزی اصلی انعطاف پذیری هماهنگ باشد. شاخت گفت کهشبه جزیره تحت پوشش است، ساحلی و شهری است… اما فکر نمی‌کنم ،ی کل مکان را برنامه‌ریزی کرده باشد، اما آنها هماهنگ نشده‌اند: بنابراین می‌تو،م نتیجه بگیریم که 25 مورد. به 50 درصد “پول هدر رفته است.” طرح‌های اصلی مانند این، این سوال را مطرح می‌کنند: آیا تلاش‌های منسجم‌تر، به‌جای پیشرفت‌های زیبایی‌شناختی لحظه‌ای، می‌تواند تفاوت ملموس‌تری برای ،نان شبه جزیره در مواجهه با افزایش سطح دریا ایجاد کند؟

تلاش‌هایی از سوی این شهر برای آماده‌سازی این پنج منطقه برای تغییر اقلیم انجام شده است. اما بیشتر این تلاش ها انرژی را در نظر نمی گیرند. در سال 2014، ستاد کل ارتش مقدار زیادی شن و ماسه را به سواحل Rockaways اضافه کرد، اما بیشتر آن قبلاً شسته شده است. در رد هوک، بروکلین، یک طرح 100 میلیون دلاری برای ایجاد انعطاف‌پذیری ساحلی در حال انجام است که بر کاشت دیوارهای سیل، دروازه‌های دریایی، ارتفاعات خیابان‌ها و موانع متحرک تمرکز دارد. و یک طرح تاب‌آوری بحث‌برانگیز در ضلع شرقی باعث می‌شود که پلکاناد قابل تشخیص نباشد و حوضه‌ها و زمین‌های بیولوژیکی ایجاد کند که آب‌های سیلابی را تا سال 2050 مهار می‌کند. اما این کافی نیست: شاخت و دیگران معتقدند که این طرح‌های متمرکز بر حصار را نمی‌توان به ،وان راه‌حل نهایی در نظر گرفت. مسائل تاب آوری.” “. در مورد تلاش‌های جامعه که قبلاً در حال انجام است، چطور؟

تاریخچه تحولات در Rockaways

نزدیک شدن به هر نوع طرح جامع در Rockaways بدون در نظر گرفتن تاریخچه تحولات از بالا به پایین در شبه جزیره دشوار است. Arverne، محله ای در East End، شاهد توسعه کامل چشم انداز در حال تغییر Rockaways بوده است. در سال 1904، رمینگتون ورنام، وکیل شهر نیویورک، بیش از 6000 قطعه زمین را در آرورن توسعه داد و آن را به یک شهر تفریحی تابست، تبدیل کرد. در اواسط قرن بیستم، طرح شهری رابرت موزس پروژه‌های مسکن بزرگی از جمله خانه‌های آرورن (1951)، خانه‌های هم، (1955)، و خانه‌های اجمر (1961) را معرفی کرد.

در سال 1965، پروژه آرورن در ت، برای “نوسازی شهری” ت،یب شد و 100 هکتار از املاک کنار اقیانوس کاملا خالی ماند. در سال 2001، انجمن معماری و دپارتمان حفظ و توسعه مسکن، چهار دانشگاه را برای بررسی چگونگی ارائه مسکن با نرخ بازار در مکان منحصربه‌فرد، که توسط پروژه‌های مس، بلندمرتبه احاطه شده و با افزایش سطح دریا تهدید می‌شود، انتخاب ،د.

اینجاست که مایکل بل، استاد دانشکده معماری دانشگاه کلمبیا، شروع به تعامل با آرورن کرد. پیشنهاد “مسکن بدون تابعیت” او نشان می دهد که چگونه ،ت به م،ای واقعی کلمه از وعده های خود برای ارائه مسکن یارانه ای در این منطقه “انصراف” داده است.

چشم انداز پیل برای مسکن بدون تابعیت شامل چند اصل اساسی بود: نه “افشای یارانه ها یا یارانه های خود”، بلکه ادغام بودجه ،تی در “ظاهر کلی مسکن با نرخ بازار”. پیاده سازی توسعه چند مدل با کاربری مختلط (شامل تریپل، و دوبل،)؛ بافت سایت را در نظر بگیرید و ارتباط را با چشم انداز اطراف (از جمله توسعه مسکن) افزایش دهید. با این حال، پیشنهاد او همچنان یک کار معماری روی کاغذ است: این سایت در نهایت توسط سازمان بیچ‌وود و شرکت‌های بنجامین در Arverne by the Sea، جامعه‌ای با برنامه‌ریزی استادانه پر از زوناهای ساحلی و چمن‌های بریده شده توسعه یافت. اگرچه جامعه مطمئناً همگن به نظر می رسد، اما نشان دهنده انحراف شدید از پروژه های مسکن قبلی است که در دهه های 1950 و 1960 ساخته شده بودند. مهمتر از همه، توسعه دهندگان انعطاف پذیری را در نظر گرفتند – آنها بستر جاده را بالا بردند و تپه های شنی محافظ و زهکشی زیرسطحی را اجرا ،د. این اقدامات مؤثر بود: جامعه آسیب کمی از سندی متحمل شد.

اگرچه نیاز به انعطاف پذیری فوری تر شده است، پیشنهاد اصلی بل در آرورن، تحقیقی در مورد بسیاری از مهم ترین سؤالات شبه جزیره بود. چگونه می تو،د در بافت شهری «تکه تکه شده» توسعه پیدا کنید؟ آیا پروژه ها بدون محدودیت توسعه می توانند از بودجه ،تی بهره مند شوند؟ بل از طریق مسکن بدون تابعیت، بخش های ،تی و خصوصی را ادغام کرد و همکاری بین ،ت، توسعه دهندگان و دانشگاه ها را تشویق کرد. اکنون که مشارکت های ،تی-خصوصی وضعیت موجود است، می د،م که یک غفلت آشکار وجود دارد که باید برطرف شود: مشارکت جامعه.

ادغام نظریه شهری در تحولات واقعی گام مهمی در آن زمان بود. اما امروزه، پیشرفت‌های عمده اغلب نگر،‌های جامعه را نادیده می‌گیرند، که اگرچه پذیرفته شده‌اند، به ندرت به سطح محرک‌های کلیدی در پروژه‌ها ارتقا می‌یابند.

فراتر از یک نظرسنجی

جین دوپونت رهبر و بنیانگذار ابتکار راکاوی برای پایداری و برابری (RISE) است. DuPont در سال 2003 وارد Rockaway شد و به خیابان 25 Beach در Far Rockaway رفت و “احساس ناامیدی عظیمی” را احساس کرد. DuPont به ،نان Rockaway گفت کههمه از پیشنهادهای کوتاه‌مدت برای تحولاتی که قرار بود تغییر ایجاد کنند آگاه بودند: «مردم فقط پیشنهاد را در آنجا مطرح می‌،د، می‌بینند که آیا کار می‌کند یا نه، و سپس به مرحله بعدی می‌روند».

بسیاری از پروژه ها در Rockaways فاقد مشارکت اجتماعی بودند. ورود دوپونت به فعالیت‌های اجتماعی با یک یادآوری ساده به مقامات انجام شد: این پروژه‌ها بر مردم تأثیر می‌گذارند. او در اعتراض به طرح‌هایی برای ت،یب بسیاری از کلبه‌های ساحلی محبوب منطقه برای ساخت مجتمع‌های آپارتم، بزرگ، از همسایگان خود «ع،‌های بالکن» گرفت و آنها را در برنامه‌ریزی شهری گنجاند.

دوپونت گفت: “و من به آنها گفتم: “اینها همسایگان من هستند، اینها همسایگان من و افرادی هستند که قرار است توسط هیولاهایی مانند این بیرون رانده شوند.”

DuPont در نهایت موفق شد از خانه های ییلاقی ساحلی در یک منطقه تاریخی محافظت کند و با موفقیت علیه ت،یب آنها لابی کرد. پس از نبرد با توسعه دهندگان و آژانس های شهری، DuPont موفق شد 32 هکتار زمین و سرمایه گذاری 40 میلیون دلاری را از بلومبرگ برای ایجاد یک پارک عمومی در مجاورت Arverne East تضمین کند. این پارک با راه حل های مبتنی بر طبیعت، از جمله تپه های شنی، که حائلی در برابر امواج قدرتمند سندی ایجاد می کند، توسعه یافته است. منطقه دوپونت از آسیب طوفان سندی در امان ماند.

این ابتکارات یک درس آشکار، اما متأسفانه نادیده گرفته شده را نشان می‌دهد – این که پروژه‌های توسعه حتی به روش‌های غیرمنتظره زم، که بر اساس نیازهای جامعه هدایت می‌شوند، تمایل به موفقیت دارند. دوپونت می‌گوید: «بهترین راه برای نزدیک شدن به پروژه‌های توسعه در Rockaways این است که راهی برای صحبت با مردم پیدا کنیم و بفهمیم تجربه روزانه آن‌ها چیست و چگونه می‌تو،م آن تجربه را بهبود بخشیم».

اما توسعه‌دهندگان هنوز به صحبت‌های ،نان Rockaway گوش نمی‌دهند و متوجه نمی‌شوند که زیرساخت‌های ناکافی، مناطقی را که در آن ده‌ها هزار واحد مس، جدید می‌سازند، همانطور که DuPont اشاره کرد، «غیرقابل س،ت» می‌کند. در Far Rockaway، DuPont می گوید: “هیچ جایی برای پارک ، وجود ندارد. جایی برای ،ید مواد غذایی وجود ندارد.” اگرچه یک کتابخانه اجتماعی جذاب یا توسعه مسکن با طراحی خوب مطمئناً ارزش افزوده دارد، در نهایت این پیشرفت‌ها بدون زیرساخت کافی کافی نیستند. حتی با وجود اینکه طوفان سندی بیش از یک دهه پیش رخ داده است، بستر جاده به طور مرتب بلند نشده است – که به نظر دوپونت برای بقای ،نان راکاوی ضروری است.

دوپونت گفت: «زم، که ابرطوفان سندی رخ داد، من فکر می‌کردم که این لحظه‌ای مهم بود که در آن شهر نیویورک باید تصمیم می‌گرفت که آیا عقب نشینی کند، شبه جزیره را فقط به یک پارک غول پیکر تبدیل کند یا واقعاً در زیرساخت سرمایه‌گذاری کند. که“و آنها هیچ کدام را انجام ندادند.”

نگر، پیرامون هر گونه صحبت از توسعه در Rockaways وجود دارد. حتی با پیش‌بینی مثبت افزایش سطح دریا، شبه جزیره همچنان از سیل‌های مزمن رنج می‌برد و با نگر، طوفان بعدی را پیش‌بینی می‌کند، و پیش‌بینی‌های کمتر خوش‌بینانه نشان می‌دهد که شبه جزیره تقریباً در زیر آب فرو خواهد رفت. همانطور که دوپونت پرسید: “آیا واقعاً ایده خوبی است که مسکن در پایین ترین دشت سیلابی شهر نیویورک بسازیم؟ نه، اینطور نیست. و آیا این پیشرفت ها با ارائه برنامه های بیشتر یا ارائه حمل و نقل بهتر به مردمی که در آنجا زندگی می کنند کمک می کند؟ “

مجموعه پیچیده ای از مشکلات وجود دارد که به اقلیم، فقر و منابع گسترش می یابد، بنابراین باید رویکردهای متنوعی برای توسعه در این محله منحصر به فرد وجود داشته باشد. این شبه جزیره به جاده های مرتفع، ،ه ها، یک سیستم مینی شبکه الکتریکی و مسکن بیشتر متن، با محیط اطراف خود نیاز دارد. اما ماموریت باید در مورد حمایت از مشارکت جامعه برای اجرای چیزی از این مقیاس ها باشد.