بی وی دوشی، معمار هندی و برنده جایزه پریتزکر، در سن 95 سالگی درگذشت

بالکریشنا ویتالداس دوشی، معمار، معلم و رویاپرداز نمادین هند، در ۲۴ ژانویه ۲۰۲۳ در خانه‌اش به آرامی به دنیای فراتر رفت.

او اولین دریافت کننده جایزه برجسته معماری پریتزکر (2018) و دومین دریافت کننده پس از چار، کوریا بود که مدال طلای سلطنتی RIBA را دریافت کرد، که در سال 2022 به دست آورد. وقتی با او تماس گرفتم تا این افتخار را تبریک بگویم، او همیشگی او بود. خودنمایی، شوخی. من به شوخی گفتم: «خب، هر دو مجری [the late Queen Elizabeth] و دریافت‌کننده یک جفت نجومی خوب می‌سازد!» او از ته دل خندید: “من جوان تر خواهم شد!”

تأثیر او بر کشور درست پس از مرگش بیشتر شناخته شد، زم، که در هفتاد و چهارمین روز جمهوری هند، پس از مرگش به او اعطا شد پادما ویبوشان، دومین افتخار غیرنظامی کشور. نخست وزیر نارندرا مودی نیز با اشاره به درگذشت دوشی، تسلیت خود را به اشتراک گذاشت. دکتر BV Do، ji یک معمار برجسته و یک مؤسسه ساز برجسته بود. نسل‌های آینده با تحسین آثار غنی او در سراسر هند، اجمالی از عظمت او خواهند دید. درگذشت او مایه تاسف است تسلیت به خانواده و علاقه مندان. اوم شانتی، نخست وزیر توییت کرد.

مرگ دوشی به پایان آرام دوران معماری هند پس از استقلال ادامه می دهد. او به همراه همکارانش چار، کوریا، آچیوت کانوینده، آنانت راجه و راج روال یکی از برترین معماران کشور از آن نسل بود. (خوشبختانه، Rewal، 88 ساله، هنوز با ما است.) این معماران در خارج از کشور در موسسات برتر خارج از کشور آموزش دیدند و با شور و شوق از شرکت در ملت سازی، به خانه بازگشتند تا شیوه های خود را ایجاد کنند.

در میان این گروه، دوشی از جهات متعددی منحصر به فرد بود. او نه تنها در دفتر لوکوربوزیه در پاریس کارآموزی کرده بود، بلکه بعدها با لویی کان که موسسه مدیریت هند را در احمدآباد اعطا کرد، همکاری کرد. دوشی با راجه پروژه را هماهنگ ،د.

دوشی در پاریس تنها معمار هندی بود که در مجتمع کاپیتول کوربوزیه در چاندیگار کار می کرد. بعداً، او به ،وان معمار در محل دادگاه عالی و دو پروژه ای که کوربوزیه در احمدآباد انجام می داد، بازگشت: ساختمان انجمن صاحبان آسیاب و خانه شودان.

در هدایت تمرین خودش سنگات دوشی از مجموعه‌ای با طراحی خود در احمدآباد، روی مجموعه‌ای وسیع و متفاوت از پروژه‌ها کار کرد. پروژه های کلیدی او عبارتند از: پردیس مدرسه جامع شریاس (1963)، احمدآباد; خانه و مهمانخانه آتیرا پیون (1958)، احمدآباد; را موسسه هند شناسی (1959)، احمدآباد; دانشکده معماری در احمدآباد– در سال 2002 به دانشگاه CEPT تغییر نام داد – که بر ایجاد فضاهایی متمرکز بود که یادگیری مشارکتی را ترویج می کرد. موسسه مدیریت هند در بنگلور (1992)؛ مسکن ارزان قیمت آر،ا (1989) در ایندور که برنده جایزه شد جایزه معماری آقاخان در سال 1995; و آمدواد نی گوفا (1994)، یک گا،ی هنری غار مانند که آثار هنرمند مقبول فیدا حسین را به نمایش می گذارد.

بیشترین تأثیر دوشی بر معماری هند رویکرد چند رشته ای او به معماری بود که گفت و گو و گفتمان و تجربه تخلخل را در داخل و از طریق ساختمان هایش ترویج می کرد. او از درس های جاودانه ای که در معماری تاریخی و سنتی هند تعبیه شده بود، الهام گرفت، که با جدیت آنها را مطالعه کرد تا اصول آنها را در آثار خود بازتفسیر کند. جستجوی او برای بیان هندی مدرنیسم بود.

دوشی که به پل زدن بر نابرابری های اجتماعی معتقد بود، مسکن و شهرک ها را در اقشار اجتماعی-اقتصادی پیشنهاد و تحقق بخشید و مردم را به بداهه نوازی و گسترش طرح رسمی یک معمار تشویق کرد. او که در قلب لیبرال و سرشار از انسان گرایی و همدلی بود، دائماً علاقه مند بود که حتی به کارهای روزمره کاربران نهایی ساختمان هایش دسترسی پیدا کند. با این حال، عمیق ترین کمک های دوشی از طریق کار او به ،وان یک مربی و مؤسسه ساز بود.

با شنیدن خبر انتخاب شدنش مدال طلای سلطنتی RIBA در سال گذشتهدوشی از دریافت جایزه ای که کوربوزیه گوروش در سال 1953 دریافت کرد، بسیار خوشحال شد. “خبر این جایزه خاطرات دوران همکاری من با لوکوربوزیه در سال 1953 را یادآور می شود، زم، که او به تازگی خبر دریافت مدال طلای سلطنتی را دریافت کرده بود.” او در اظهاراتی به اشتراک گذاشت.

در آ،ین بازدید دوشی از چاندیگر در اکتبر 2016، من این فرصت بی نظیر را داشتم که هر روز صبح نزدیک به دو ساعت با او در مجتمع کاپیتول قدم بزنم. او مانند یک معلم خوب همیشگی، با شور و اشتیاق در حال ابهام زدایی یا برجسته ، برخی معماهای کوربوزیه بود که در بناهای عرف، معمار جاسازی شده بود. هیچ لحظه ای نبود که مکاشفه ای نادر از پتینه مفاهیم استاد بیرون نرود. با این حال، برای دوشی جی 89 ساله آن زمان، هرگز خسته کننده نبود.

در طی آن بازدید، او یک سخنر، دو ساعته اسلایدی طلسم‌آمیز از روی تریبون بیضی شکل بتنی در «خندق توجه» در آمفی‌تئاتر غرق‌شده، با پایه دست باز کوربوزیه که بالای سر آن بزرگ بود، ارائه کرد. سکوت یک قطره بیش از 300 مخاطب از معماران، شهروندان و مدیر، که در تسخیر مجموعه معماری شگفت‌انگیز شهرشان نشسته‌اند و در پایان با تشویق‌های غم‌انگیز ش،ته می‌شوند، همیشه در قلب من زنگ خواهد زد. هیچ معمار بهتری از بالکریشنا وی دوشی وجود نداشت که شایسته سخنر، از این منبر تاریخی باشد.

راجنیش واتاس، مدیر سابق کالج معماری چاندیگار، نویسنده و منتقد برجسته ای است.