لویی کان به همراه معماران هندی BV Do، و Anant Raje کار خود را در محوطه دانشگاه برای موسسه هندی مدیریت احمدآباد آغاز ،د.IMA) در سال 1962. این پروژه که در سنگ تراشی آجری انجام شد، تقریباً با مرگ کان در سال 1974 تکمیل شد. در نظر گرفته شد که در آزمون زمان مقاومت کند.
در 3 نوامبر، IIMA طرح خود را فاش کرد توقف بازسازی «بلوک‌های دانشکده، مجموعه ک،های درس، و خوابگاه‌های غیر از D15» و آغاز فرآیند بازسازی اجزای اصلی پردیس. در پاسخ، با اعتراض عمومی جامعه معماری جه، در مورد ارزش ماندگار معماری کان و پتانسیل استفاده مجدد تطبیقی آن مواجه شده است.
همانطور که در بی،ه مطبوعاتی خود اشاره شد، IIMA، پس از مشورت با دو گروه از کارشناسان (شامل مهندسان سازه و ز،له ناشناس، کارشناسان مرمت، و معماران)، در نظر دارد فرآیند RFP را برای بازسازی «بلوک‌های دانشکده، مجموعه ک،های درس و محیط پیرامونی» آغاز کند. خوابگاه های 16 تا 18 با نمای خارجی ی،ان، سازه ایمن از نظر ،زه ای و بازسازی غیر اساسی فضای داخلی برای بهبود عملکرد آن متن، با نیازهای کاربران. علاوه بر این خاطرنشان کرد که “سایر خوابگاه ها مطابق با میراث لوئی کان و با در نظر گرفتن نیازهای عملکردی ،نان فعلی و آینده پردیس بازسازی خواهند شد.”
این اولین بار نیست که محوطه دانشگاه کان در معرض تهدید وجودی قرار می گیرد. طبق گزارش IIMAدر سال 1982 شکایاتی در مورد ،اب شدن ساختمان ها وجود داشت. در سال 2014، مورخ معماری بریت،ایی ویلیام جی آر کورتیس به بررسی معماری برای نوشتن در مورد آثار مهم معماری مدرن با تهدیدات ت،یب مواجه هستند در هند به دلیل “رونق سرمایه داری بیش از حد متورم” کشور، هشدار می دهد که اگر این کار با بولدوزر ساخته شود تا راه را برای ساختم، درخشان تر برای رضایت “نخبگان مدیریتی نوظهور” باز کند، این “عمل ،ابکاری خواهد بود که بازتاب بسیار بدی خواهد داشت”. در مورد شهرت IIM به ،وان یک نهاد بین المللی مسئول. کورتیس همچنین خاطرنشان کرد که پردیس IIMA در طی یک ز،له در سال 2001 آسیب دید و استدلال کرد که “آجرکاری هرگز توسط مالکان به درستی نگهداری نشد.”
در اوا، سال 2020، IIMA طرحی را برای ت،یب 18 خوابگاه در محوطه دانشگاه خود اعلام کرد که به سرعت با اعتراض عمومی مواجه شد و باعث شد این موسسه به برنامه های خود عمل نکند. در آن زمان، ارول دسوزا، مدیر IIMA (که در آنجا باقی مانده است این نقش امروز)، این سازه ها را «برای زندگی بدون بازسازی ناامن» توصیف کرد. این اعلامیه واکنش‌های شدید کورتیس و دیگران از جمله ویشان چاکرابارتی، تاریخ‌دان رابرت مک‌کارتر، مارتینو استیرلی و اعضای خانواده کان را برانگیخت. یک دادخواست آنلاین به ابتکار Manon Mollard نام معماران معروف را در میان بیش از 19000 امضاکننده خود گردآوری کرد و بحث‌های عمومی در مورد پتانسیل استفاده مجدد تطبیقی خلاقانه آغاز شد. در آن زمان، چاکرابارتی فکر کرد که «به نظر می‌رسد که برخی از اینها فقط ناشی از این واقعیت است که برخی از دانش‌آموزان تهویه مطبوع و حمام اختصاصی می‌خواهند».
با این اخبار فعلی، به نظر می رسد IIMA تصمیم گرفته است تعدادی از ساختمان های مرکزی را با “نمای بیرونی ی،ان” اما به شیوه ای امن از نظر ،زه ای ت،یب و بازسازی کند که عملکرد را نیز بهبود می بخشد. (در حالی که خوابگاه های 16 تا 18 بازسازی می شوند، سایر خوابگاه ها بازسازی خواهند شد.) در نامه ای که در 10 نوامبر منتشر شد و به ANکرتیس بار دیگر در دفاع از حفظ و نگهداری نوشت. متعاقباً این ارتباط در رسانه های خبری هند از جمله پوشش داده شد هند ا،پرس و آینه احمدآباد. در بخشی از نامه کرتیس آمده است:
بیش از مجموعه ای از ساختمان ها، این یک ارگ یادگیری است، یک نهاد جمعی که ساختمان ها و فضاها را در یک وحدت خارق العاده در هم می آمیزد، که در آن بسیاری از شرایط پیچیده و تعاملات اجتماعی رخ می دهد. جامدات و فضاهای خالی، نور و سایه، مادیت و غیر مادی را به شیوه ای بی زمان به هم می بافد. مک، الهام‌بخش و حتی اکنون حافظه جمعی برای نسل‌ها، معماری ریشه‌دار با اصالت خیره‌کننده، پر از پژواک‌هایی از گذشته را ارائه می‌کند، اما در عین حال مظهر چشم‌اندازی اجتماعی برای جمهوری تازه مستقل و سکولار هند است.
اما این خانه نسل‌هایی از دانشجویان و اساتید بوده یا بوده است که در نامه‌ها و مصاحبه‌ها به یاد می‌آورند که چگونه ساختمان‌ها بخشی از الهام‌بخش و آموزش آنها بوده است، حتی آنها را تشویق می‌کنند تا در کار و حرفه‌شان برتری داشته باشند. نمی‌توان کالج آ،بریج را ت،یب کرد و آن را با مجموعه‌ای از هتل‌های دو ستاره بی‌روح با فضاهای بی‌نظیر جایگزین کرد. اما این همان چیزی است که احتمالاً در IIMA اتفاق می افتد.
همانطور که قبلاً، دلایل ارائه شده مبهم است: مربوط به ناپایداری ساختاری فرضی و عدم پاسخ به انتظارات معاصر از راحتی. بحث اول قبلا چندین بار ت،یب شده است و بحث دوم در کشوری که قلعه ها و کاخ های ویران شده را با موفقیت به هتل های راحت تبدیل کرده است به راحتی قابل حل است. بهبودهایی نیز می تواند انجام شود[r]محوطه سازی نسبتاً ارزان. در واقع، طبق گزارش‌های احمدآباد، سازه‌های IIMA سال‌ها از عدم نگهداری من، رنج می‌برند. برخی آن را غفلت نامیده اند.
بازسازی و تقویت سازه‌های آجری که فضاهای خارجی فوق‌العاده‌ای را برای تعامل اجتماعی و گذر نسیم‌ها نیز تعریف می‌کنند، کار دشواری نیست، سپس وارد ، فضای داخلی راحت‌تر به شیوه‌ای مینیمالیستی با سلیقه با اثاثیه ظریف ارائه شده توسط طراحان درجه یک هندی صنعتگران و صنعتگران با کیفیت بالا. احمدآباد همیشه در لبه چاقو بین روستا و صنعت وجود داشته است و در نهایت خانه NID موسسه ملی طراحی است که از همان ابتدا به دنبال ادغام سنت‌های صنایع دستی و نساجی محلی با مدرنیته بود. فراموش نکنیم که اینجا خانه گاندی، پنبه ریسی خانگی و سنت غنی نساجی است.
IIMA باید خارج از چارچوب فکر کند و متوجه شود که آنها فرصتی دارند تا جایگاه خود را در رابطه با تاریخ و سنت بزرگ محلی، به جای آمریکایی‌سازی عمیق، «تغییر نام تجاری» کنند.
عدم شفافیت در این تصمیمات وجود دارد. ظاهراً تیمی از مهندسان IIT Roorkee گزارشی را تهیه کرده‌اند، اما ،ت IIMA از علنی ، این موضوع خودداری می‌کند. در مورد «ارزیابی معماری»، این توسط «معماران آمریکایی» انجام شده است، اما در آنجا نیز از افشای قضاوت، معیارها و حتی هویت آنها خودداری می شود. چرا این همه پنهان کاری؟ طبیعتاً مشکوک به “شستشوی سفید” وجود دارد.
،ی نمی‌خواهد طرح کان را فسیل کند، اما باید به ویژگی‌های اساسی، ویژگی‌ها و اصول راهنما آن احترام بگذارد. چالش در اینجا استفاده مجدد خلاقانه است، اما به شیوه‌ای که به یکپارچگی اصلی احترام بگذارد. نه ت،یب مطلقاً بیهوده یک شاهکار که با یک پاستیچ درجه سوم جایگزین شده است. ناگفته نماند اتلاف عظیم منابعی که در ت،یب و سپس ساخت یک ساختمان جدید وجود دارد. آیا این مدل IIMA برای توسعه اقتصادی در زمان کمبود و کاهش منابع است؟
در پاراگراف‌های بعدی، کورتیس اعلام کرد که فضای سیاسی کنونی در زمان نخست‌وزیر نارندرا مودی، «سرمایه‌داری را در هم بشکنید و به چنگ بیاورید» همراه با «ضد سکولار، ضد دمکراتیک» را ترویج کرده است. [sic] ناسیونالیسم هندو». کرتیس اخیرا را مشخص کرد پروژه مرکزی ویستا در دهلی نو به ،وان “فاجعه بار” و اشاره کرد که معمار آن، بیمال پاتل، که در حال حاضر معمار اصلی IIMA است، علاوه بر رهبری مرکز برنامه ریزی محیطی و دانشکده معماری فناوری (همچنین در احمدآباد)، یکی از معماران مورد علاقه مودی.
در حال حاضر، پاتل است مدیر عامل HCP، یک دفتر در سال 1960 تاسیس شد که امروزه خدمات حرفه ای در زمینه طراحی معماری، طراحی داخلی، مهندسی، طراحی شهری، شهرسازی، ارتباطات، مدیریت پروژه و مدیریت ساخت ارائه می دهد. در سال 2009، HCP گسترش پردیس کان را تکمیل کرد، که مجموعه ای از ساختمان های جدید طراحی شده در ادای احترام به طرح اولیه را اضافه کرد، اگرچه به دلیل کمربند داخلی شهر عمدتاً از نظر فیزیکی جدا شده بودند. HCP نیز تکمیل شد طراحی بلوک جدید دانشگاهی و مجموعه ورزشی در سال 2016 که ساخته نشد و در سال 2019، طرح جامع برای پردیسبه گفته HCP، “به طور کل نگر از دو دارایی اصلی پردیس، ساختمان‌های میراث نمادین کان و راجه، و میراث طبیعی، ی،ی شبکه فضاهای اطراف و بین ساختمان‌ها محافظت می‌کند، بهبود می‌بخشد و ادغام می‌کند.”
در حال حاضر، دیگران در دنیای معماری و طراحی چنین کرده اند ابراز ناراحتی کرد در مورد این آ،ین اخبار، از جمله منتقد طراحی بریت،ایی آلیس راستورن و فدریکا زانکو، مدیر بنیاد باراگان که نامه کرتیس را به طور کامل در اینستاگرام بازنشر کرد.
در حالی که هیچ درخواست رسمی منتشر نشده است، و تلاش‌های گسترده‌تر و هماهنگ‌تری هنوز با هم ادغام نشده‌اند، به نظر می‌رسد این تصمیم کنونی IIMA ظرفیت تغییر گسترده‌ای اثری در مقیاس بزرگ یکی از مشهورترین معماران قرن بیستم را دارد.
نبرد دوباره بر سر سرنوشت هر دو ساختمان و کل محوطه دانشگاه نشان دهنده نقش عمده ای است که نگر، های مربوط به تعمیر و نگهداری و سرپرستی در واقعیت های ساختمان ها و صاحبان و استفاده کنندگان آنها ایفا می کند. در این مورد، کورتیس اظهار داشت که این مجموعه برای سال‌ها ضعیف نگهداری می‌شده است، در حالی که IIMA کان را متهم کرد که اجازه می‌دهد از “آجرهای درجه دوم” در هنگام ساخت اولیه سازه‌ها استفاده شود.
امروزه، IIMA پتانسیل ش،ت سازه‌ای را به ،وان دلیل اصلی خود برای بازسازی ارائه می‌کند: بی،ه شورای حکام IIMA: «بیشتر ،اصر ساختاری عمر باقیمانده ناچیزی دارند. ادعا کرد. در نتیجه، “بازسازی در چنین بخش هایی از محوطه قدیمی اجتناب ناپذیر است.” در حالی که نگر،های ایمنی مشروع و جدی هستند، به نظر می‌رسد این وضعیت هرگونه پتانسیل را برای مقاوم‌سازی ،زه‌ای اختراعی، گستره وسیع آسایش حرارتی، یا حتی اجاره یا فروش سازه‌های کان به مالک، که ممکن است قادر به حل این مشکل باشند، می‌بندد. روشی خلاقانه تر از آنچه که خواسته های مدرسه عالی ،ب و کار کشور اجازه می دهد.
در عصری که ردپای کربن بسیار نگران کننده است و اذعان به این موضوع محیط ساخته شده تقریباً 50 درصد CO سالانه جه، را تولید می کند2 انتشارات با تهوع تکرار می شود، استفاده مجدد دقیق و حتی پر زحمت از ساختمان های موجود کار مهمی است. سوابق متعددی در مورد چگونگی ادامه وجود دارد. علاوه بر این، این یک شرایط تاسف بار است که ورود مفاهیم مدیریتی از کشور اصلی کان -ایالات متحده- اکنون معماری او را تهدید می کند که در اوا، دوران حرفه ای او در ت، برای ماندگار ، آثار از طریق هندسه و متریال آنها ابداع شد. .
کورتیس توصیه کرد که “مدیران به ،وان ،نان موقت یک شاهکار جه،، مسئولیت های طول، مدتی به ،وان نگهبانان میراثی دارند که باید با افتخار به نسل های آینده واگذار شود.” امید او این است که «باید به بازسازی ساختمان ها ادامه دهند و در عین حال آنها را هوشمندانه و با حساسیت با نیازهای حال و آینده تطبیق دهند. یک IIMA که به این ترتیب بازسازی می شود باید وضعیت میراث جه، بشریت، حفاظت یونسکو را به دست آورد. و مدیران می‌توانند به این افتخار کنند، به‌جای اینکه به ،وان ویران‌کننده‌ی شاهکاری که با دیگر ساختمان‌های بزرگ در میراث هند برابری می‌کند، روبرو شوند.» در ،ن او، “هیچ چیز کمتر انجام نخواهد شد.”
AN برای اظهار نظر با IIMA تماس گرفته است و با ادامه این نبرد حفظ، خوانندگان را در جریان قرار می دهد.
منبع: https://www.archpaper.com/2022/11/louis-kahn-complex-iim-ahmedabad-a،n-faces-threats-demolition-reconstruction-renovation/