«بیشتر شهر از آب» نگاهی به تجربیات هوستونی‌ها با سیل ارائه می‌کند

مطمئناً راه هایی برای طراحی مجدد شهر وجود دارد که می تواند به کاهش سیل کمک کند. ،ت های شهری این را می دانند، اما منافع اقتصادی آمیخته با سیاست مانع می شود. جوامع تاب آوری به طرز دردناکی از این موضوع آگاه هستند، بنابراین اطلس به ما نشان می دهد که کجاست دموکراسی خودجوش در پشت نمای رسمی، شناور در قایق های ،تیکی، کامیون های بزرگ، کایاک ها و لوله های داخلی ظاهر می شود. در همین حال، آنهایی از ما که چندین فوت بالاتر و چندین یارد دورتر زندگی می کنیم، درام را از تلویزیون تماشا می کنیم. نگاه ، به طوفان‌ها به ،وان پدیده‌ای که اغلب تکرار می‌شود، از نظر اقلیمی منطقی است و باید به ،وان یک مقام رسمی انتخاب شود. اما به جای یک پاسخ یکپارچه، هر تجربه فردی است، درست مانند هر طوفان شخصی. موضوع واقعاً یک موضوع تکنولوژیکی نیست. همانطور که د،ل پنا می نویسد:این یک مشکل اجتماعی-اقتصادی/ نژادی/ طبقاتی است، نه یک مشکل تغییرات آب و هوایی“، یک اعلامیه ضروری برای ،، که نگران تغییرات آب و هوا هستند. طوفان‌ها که توسط رسانه‌ها به‌،وان یک نمایش «فاجعه‌آمیز-،-فاجعه‌آمیز» به تصویر کشیده می‌شوند، توسط ،، که تغییرات آب و هوایی را می‌پذیرند، به‌جای رویدادهای ویرانگر، به‌،وان «شواهد» وارد می‌شوند، و برای ،، که آن را انکار می‌کنند، پنا پیشنهاد می‌کند که این صرفاً یک برنامه تلویزیونی بدون اثر ماندنی. متن او با الهام از جیمز بالدوین نشان می دهد که بلایای آب و هوایی چقدر دردناک و چند جانبه هستند. ش،ت‌های پشت سر نه فقط اوج، بلکه به طرز شرم‌آوری انس، هستند، و رابطه متعصبانه قرن‌ها ما را با طبیعت آشکار می‌کنند.

مصاحبه های جانسون موثر است. او با گریس تی لوئیس در مورد آلودگی هوا و با سردبیر راج منکاد صحبت می کند که استدلال می کند “هوستون تاریخ سیل خود را انکار می کند.” دلیل آن ارتباط زیادی با این واقعیت دارد که این شهر یک شهر در حال گسترش است و زم، برای تأمل ندارد. از آنجایی که طغیان بخشی از عملکرد یک دلتا است و بیشتر بر ،، که قدرت کمتری دارند تأثیر می گذارد، در پس زمینه نگه داشته می شود.

امروز ساخت مسکن کم درآمدها در دشت های سیلابی قدیمی ادامه دارد. همانطور که شرکت های بیمه در مورد بحران آب و هوایی واقعی می شوند، بیمه سیل، یکی از ابزارهای محبوبی که برای سال ها اختیار را به توسعه دهندگان داده است، مورد توجه قرار می گیرد. چند بار می تو،د یک خانه سیل زده را بازسازی کنید؟ خب، بستگی دارد. به ویژه برای ،، که اکنون در مناطقی زندگی می کنند که مکرراً سیل می زند. پاسخ باید این باشد که توسعه دهندگان نمی توانند جایی بسازند که بیمه سیل به دست نیاید، اما چنین راه حل های ساده ای از نظر سیاسی غیرممکن است. هوستونی است که به طرز عجیبی در شور و اشتیاق تشنه املاک و مستغلات غرق شده است که محیط‌های باشکوه و محیط‌های آن پایدار است، اگر بد،د کجا را نگاه کنید.

جلد بعدی اطلس ممکن است نیاز به ترسیم چگونگی سازگاری مردم با آب و هوای در حال تحول داشته باشد و فضا را برای آب باز کند. در حال حاضر، برخی از جوامع هیچ امید مشروعی برای تغییر ندارند. در آن صورت، صفت ارتجاعی به ،وان تحقیر آمیز به جای تعریف و تمجید. با این حال، آینده هیوستون ممکن است از طریق دایک های ساختم،، موانع، تقویت شده توسط پمپ ها «هلندی» شود: سال گذشته، ،ت فدرال شروع کار بر روی Ike Dike را تصویب کرد، یک تلاش عظیم 31 میلیارد دلاری که برای تنظیم خلیج گالوستون از طریق دروازه های بزرگ برنامه ریزی شده بود. باز شدن آن به خلیج مکزیک در اینجا، آثار عمومی در روتردام و آن Maeslantkering ساخته خواهد شد و ظاهراً از ،نان محافظت می کند و مهمتر از آن، بخش های کار بخش عمده ای از اقتصاد نفتی کشور، در امتداد محیط کانال کشتی قرار می گیرد. دو دنیای متضاد در حال ساخت هستند: هیوستون مقاوم در برابر آب که زنده می ماند و هوستون آزاد که ناپدید می شود.

چیزی که اطلس تایید می‌کند این است که هوستونی‌های سیل‌زده، وقتی با طوفان اجتناب‌ناپذیر بعدی روبرو می‌شوند، دوباره گرد هم می‌آیند تا اتحاد خود را بهبود بخشند. گروه هوستونی‌ها که در این کتاب هرگز در جهت‌گیری خود ش،ت نخورده‌اند، قدرت قلم را با ارائه یک شعر اقلیمی واقع‌گرایانه اثبات می‌کنند. اگر به طور مداوم و مکرر در مناطق سیل زده پر سکنه اعمال شود، اطلس هایی مانند این ممکن است به زنگ بیداری جه، منجر شود که زنگ هشدار آن حتی ممکن است به گوش سیاستمداران برسد.