خانه اول: خانه ارتفاعات جنوبی

مقیاس خانه تک اتاقه ج،ی هایلندز به طرز شگفت انگیزی برای اولین سفارش من، بود. من با خانه‌های گنبدی شکل اصلی بورلی گارلیک آشنا بودم و می‌خواستم که خانه جدید برای آنها احترام زیادی قائل باشد. در نتیجه جدا از غرفه های موجود می نشیند. من مصمم بودم که این اتاق، که خیلی بزرگتر از یک سوله باغ نیست، عدالت را در مورد طراحی بورلی رعایت کند، در حالی که تمام وزن 15 سال تجربه معماری من را به دوش می کشد. اشتیاق من بر روی نقشه ها نشان داده شد و هر میلیمتر تا حدی از جزئیات بررسی شد که مسلماً مضحک بود. نمی دانم وقتی یک بسته ضخیم از طرح ها را به او دادم تا از آن بسازد، سازنده چه فکری کرد… در نهایت، “فقط یک اتاق” بود.

قبل از طلوع آفتاب برای اولین بازدید از سایتم که در انتهای جاده خاکی نزدیک غارهای وومبیان قرار داشت بیدار بودم. در غبار صبحگاهی، یک جرعه قهوه از نانوایی میتاگونگ نوشیدم و رد پای کانگوروهای اخیر را در سراسر سایت پوشیده از شبنم مشاهده کردم. از این مراسم صبحگاهی زم، که سایت خالی بود بهترین لذت را می بردم و من به حال خودم مانده بودم تا این تجربه را جذب کنم.

ماهیت این خانه، که در آمفی تئاتر عظیم دره بوراگورنگ و با وسعت 50 متر مربع قرار دارد، فشردگی است که با وسعت در نوسان است. پلان گرد ساختمان از آثاری مانند ویلای دایره‌ای در جنگل اثر کازویو سجیما الهام گرفته شده است، که خاطرنشان می‌کند «فرم مربعی حس یک جلو و کناره‌ها را می‌دهد که با محیط آن ناسازگار است». این سایت خواستار فرمی بود که ماهیت نامحدود آن را منع، کند. خطوط افقی نمای آهنی راه راه، فرم منحنی را برجسته می کند و به شکل یک “کمربند” ممتد و ایوان مانند است که در اطراف اتاق حلقه می زند و حس بی پای، را القا می کند.

<،on cl،="view-btn hidden">

نمایش گا،ی

یک راهرو سرپوشیده این سه سازه را به هم متصل می کند.

تصویر: تام فرگوسن