“معماری یک حرفه توخالی است با معمارانی که به ظاهر کمتر از همیشه حیاتی هستند”

مسیری که از اینجا دنبال شد با تفویض بیشتر نقش اصلی معماران ادامه یافته است. البته در این اظهارات تعمیماتی وجود دارد، نمی توان انکار کرد که معمار، وجود دارند و خواهند بود که این روند گسترده را پشت سر می گذارند.

معماری یک حرفه است یا یک هنر؟ پاسخ ها، همانطور که آمده اند، هرگز نهایی نیستند. هر قرن تفسیر خاص خود را می طلبد. با این حال، پاسخی که در چند قرن اخیر تصمیم گرفته اند، پاسخی عجیب بوده است.

معمار رومی ویتروویوس به سختی حرفه مدرن را تشخیص می دهد. معمار او توصیف می کند نه تنها ساختمان ها، بلکه ماشین های نظامی، قنات ها و کل شهرها را طراحی می کند. خود 10 کتاب در زمینه معماری همه چیز را از دکوراسیون نامن، روی ستون ها گرفته تا اصول اولیه مهندسی هیدرولیک را پوشش دهد. نقشی که او به ،وان معمار توصیف می کند، ،یبی از استادکار، مهندس و هنرمند است. برای رومی ها، معماری همه چیز را در زندگی فیزیکی و فکری نوع بشر در بر می گرفت.

با نزدیک شدن به رنسانس ایتالیا، شاهد روشنفکری معماری هستیم که شروع به جدایی معمار از درک آنها از مصالحی می کند که با آنها کار می کنند.

النور جولیف یک معمار و نویسنده ،ن لندن است. او یک ستون منظم در معماری بریت،ا با ،وان طراحی ساختمان دارد و یکی از نویسندگان آن است معمار: داستان در حال تحول یک حرفه.

منطق قابل درک است، نتیجه فاجعه بار است. آنها با دو نیم ، این حرفه، در مورد مسئله “حرفه یا هنر” تصمیم گرفته بودند. شاید به طور تصادفی، دانش معمار برای ایفای نقش خود را از آموزش معماری حذف کرده بودند.

این فقط دنیای باستان نیست. حتی پس از سقوط روم و در میان آشفتگی های قرون وسطی، معماران در اروپا ضروری بودند و به نقشی مبتنی بر صنایع دستی تبدیل شدند که بیشتر برای اقتصادهای محلی زمان خود من، بود.

برای رومی ها، معماری همه چیز را در زندگی فیزیکی و فکری نوع بشر در بر می گرفت

ا،ر معماران برای التیام این ش،تگی کاری انجام نداده اند

در ،ستان، RIBA در اواسط دهه 1800 برای شروع به تنظیم حرفه معماری تشکیل شد. بر اساس این موضع تفرقه‌انگیز بود که معماران نمی‌توانستند به جامعه جدید بپیوندند، اگر اصلاً در تجارت ساختمان دخالت داشته باشند. این بند بحث‌برانگیز در ت، خوب برای دور ، معماران از تقلب گسترده در صنعت ساخت و ساز پررونق آن زمان به وجود آمده بود.

با این حال، حتی هنرمندانه ترین معماران دوره رنسانس نیز از مهندسی و نحوه کار مواد اصلی که با آن طراحی می ،د، آگاهی داشتند. معماران در حال نزدیک شدن به مدرنیته همچنان چند ریاضیات ماهر باقی می مانند – شاید از سازنده-طراح قرون وسطی دور شوند، اما همیشه به جنبه های فنی تجارت خود نزدیک می مانند.